پلی‌استرهای غیراشباع کوپلیمرهایی سنتزی هستند که کاربردهایی به عنوان الیاف، پلاستیک، کامپوزیت و پوشش دارند. بسته به انتخاب مونومرها، آغازگرها، عوامل پخت، افزودنی‌ها و اصلاح‌کننده‌های مورد استفاده، می‌توان انواع مختلفی از این نوع محصولات را تولید کرد که دارای طیف وسیعی از خواص شیمیایی و مکانیکی هستند. هزینه پائین تولید این دسته از محصولات موجب جذابیت آن‌ها گردیده است. اصلی‌ترین کاربرد رزین‌های پلی‌استر غیراشباع به عنوان ماتریس در صنعت کامپوزیت است. بر اساس ساختار آن‌ها، رزین‌های پلی‌استر غیراشباع را می توان به انواع مختلفی نظیر اُورتوفتالیک، ایزوفتالیک، مالئیک خالص و … دسته‌بندی کرد.
رزین‌های اُرتو به عنوان رزین‌های پلی‌استر همه منظوره نیز شناخته می‌شوند و بر پایه اسید اُرتوفتالیک، یعنی فتالیک انیدرید، مالئیک انیدرید/اسید فوماریک و گلایکول‌ها هستند. فتالیک انیدرید نسبتا ارزان بوده و موجب استحکام ساختار در محصول نهایی می‌شود. با این حال، مقاومت حرارتی و شیمیایی و پردازش‌پذیری محدودی دارد. در بین گلایکول‌ها، رزین‌های سنتز شده با 2،1پروپیلن گلیکول نسبت به محصولات حاصل از سایر گلایکول‌ها مهم‌تر هستند. گروه متیل موجود در 2،1پروپیلن گلیکول کریستالیته رزین را کاهش داده و سازگاری آن را با حلال‌های واکنشی رایج (مانند استایرن) بهبود می‌بخشد.
رزین‌های ایزو با استفاده از اسید ایزوفتالیک، مالئیک انیدرید/اسید فوماریک و گلایکول تهیه می‌شوند. این دسته از رزین‌های پلی‌استر غیراشباع نسبتاً گران بوده و ویسکوزیته بالایی دارند. از این رو، در تولید آن‌ها به نسبت زیادی از رقیق‌کننده‌های واکنشی (مانند استایرن) مورد استفاده قرار می‌گیرد، که این امر موجب بهبود مقاومت آن‌ها در برابر آب و محیط‌های قلیایی می‌شود. این دسته از محصولات به دلیل مقاومت حرارتی و شیمیایی و خواص مکانیکی بهتر به عنوان پوشش‌ در محیط‌های دریایی کاربرد فراوانی دارند.